Het huis waar we hadden geslapen had drie slaapkamers, maar helaas was er geen ruimte overgebleven voor een fatsoenlijke douche. Het was een soort meterkast; mensen met obesitas zouden er echt niet in passen. In Portmagee is alles afgestemd op de excursies naar Skellig Island. In het supermarktje kun je een lunchpakket bestellen en naast de supermarkt is er een restaurant waar je vanaf half acht ’s ochtends kunt ontbijten.
The Skellig Experience Visitor Centre
Het was zonnig en leek dus een perfecte dag voor de excursie te zijn. De boot van onze excursie vertrok om 9.30 uur vanaf The Skellig Experience Visitor Centre. We moesten ons daar drie kwartier eerder melden en werden vermaakt met een tentoonstelling en een film over de eilanden. The Skellig Experience Visitor Centre is het gebouw op de foto hieronder.
Het is ongeveer een uur varen naar de landingsplaats op Skellig Michael, het grootste van de twee eilanden. In het eerste deel van de tocht vaar je door het Portmagee Channel naar zee.
Het gebouw op de heuvel is een oude signaaltoren, gebouwd tijdens de Napoleontische oorlogen. Een signaaltoren werd gebruikt om snel informatie te verplaatsen door middel van vlaggen, lichten of rooksignalen. Ze staan meestal op strategische plekken, zoals hier aan de kust.
Tijdens de overtocht op zee zagen we veel vogels voorbijvliegen, zoals deze groep zeekoeten. In het kleine, wiebelende bootje was het lastig om de vogels op de foto te krijgen.
We zagen ook regelmatig jan-van-genten vliegen. Ze nestelen in grote aantallen op Little Skellig, het kleinste van de twee Skellig-eilanden.
Bij de nadering van de eilanden verdween de zon geleidelijk achter de wolken. Gelukkig zou het voorlopig droog blijven.
Toen we aankwamen bij Skellig Michael, was het inmiddels volledig bewolkt geraakt. Het eiland is niet veel meer dan een grote, steile rots die uit zee oprijst. We moesten eerst een stuk rond het eiland varen om bij de enige plek te komen waar boten konden afmeren. Op de volgende foto zie je op de achtergrond de rotspunten van Little Skellig. Hoog op Skellig Michael kun je de ruïnes van een klooster bezoeken.
Aan land moet je eerst een stukje lopen op het pad dat op de foto hierboven te zien is.
Net voorbij het helikopterplatform krijg je een toespraak over de gevaren van de trap omhoog. Belangrijk punt van de boodschap was dat je je niet teveel moet laten afleiden door al die schattige papegaaiduikers die rond het pad zitten. Daarna begint de steile klim omhoog.
Net als een paar dagen eerder op Great Saltee Island, zagen we ook op Skellig Michael weer veel zeevogels. Opnieuw zagen we richels vol met zeekoeten.
Op de foto hieronder is te zien dat er, net als op Great Saltee Island, ook hier weer papegaaiduikers zaten. Op de Saltee Islands waren de papegaaiduikers één van de vele soorten zeevogels, op Skellig Michael was het de dominante soort. Het hele eiland was vergeven van deze aandoenlijke vogels.
Hieronder staan een aantal foto's van papegaaiduikers langs het pad naar het klooster. Dat pad schijnt ruim 600 treden te bevatten en heeft als bijnaam Stairway to Heaven.
Op de foto hierboven word ik aangestaard door een papegaaiduikertje dat graag omhoog wil. Ik sta dus gewoon in de weg. Soms is het lastig om te bepalen hoe je je het beste kunt gedragen. Wij zijn tenslotte te gast op hun eilandje en willen deze dieren zo min mogelijk hinderen in hun normale gedrag.
Het is geen moment saai in een kolonie papegaaiduikers. Ze zijn voortdurend druk in de weer. De foto hierna suggereert dat het heel sociale vogels zijn die elkaar opzoeken. Toch brengen ze een groot deel van het jaar in hun eentje door op zee. Alleen tijdens het broedseizoen komen ze samen in hun broedkolonies en vertonen ze sociaal gedrag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten